Life the live, life the dream, no fear

Ik ga mijn droom en mijn avontuur tegemoet. Ik ga als au pair een jaar naar Amerika. Het idee is toch nog een beetje gek en het voelt ook nog echt als een droom. Tot een paar maanden terug was ik er nog van overtuigt dat ik volgend schooljaar in Utrecht aan een hbo studie zou beginnen en daar op kamers het studentenleven onveilig zou gaan maken. Nu een paar maanden later heb ik een ontzettend lief gezin en ben ik volop mijn visum en vertrek aan het regelen. Er zijn leuke maar ook minder leuke dingen, maar vooral de verbazing van mensen met de vraag hoe kom je daar nou bij en daar heb ik nog nooit eerder over gehoord is erg leuk. Maar hoe ben ik nou op het idee gekomen om het leven wat ik hier heb achter me te laten en voor een jaar lang The American Dream te gaan achtervolgen?

Het afgelopen jaar heb ik op school, om heel eerlijk te zijn niet veel gedaan. Ik ging veel liever werken dan dat ik naar school ging of door andere omstandigheden had ik wel wat anders aan mijn hoofd dan dat ik voor de zoveelste keer ging oefenen voor een examen Engels, mijn tijd zitten te verdoen achter de computer bij Nederlands waar je meer op de klok en Hyves aan het kijken was dan dat er ook maar iemand bezig was echt wat voor Nederlands te doen, of iets proberen te begrijpen van die wiskundige formules, en hoe goed onze juffrouw ook was, nee, een wiskunde knobbel heb ik niet, zal ik ook nooit krijgen en de rekenmachine zal altijd mijn beste vriend zijn. Dus tegen het einde van het schooljaar met mijn cijferlijst in de hand begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken over of ik dit jaar mijn diploma nou wel zou halen. Wat moest ik toch gaan doen als ik het niet zou halen? Voor èèn jaar op deze school blijven, het laatste vak nog proberen te halen. De motivatie daarvoor was echter ver te zoeken en wist zeker dat als ik voor deze keuze zou gaan dat ik na een maand of twee zo goed als nooit meer aanwezig zou zijn. Een jaar naar het buitenland gaan en terugkomen om staatsexamen te doen en zo alsnog mijn havo diploma halen klonk al een stuk aantrekkelijker.

Ik heb het altijd al erg leuk gevonden om met kinderen te werken en Amerika staat hoog op mijn verlanglijstje om een keer naartoe te gaan. Dus om als au pair naar Amerika te gaan lijkt te mooi om waar te zijn. Toch blijkt het makkelijk dan gedacht dus heb me snel aangemeld bij Travel Active en het duurde niet lang voordat ik een heel boekwerk met formulieren in huis had. De vreugde en het enthousiasme zijn dan als snel overrompelt door de vele formulieren en dingen die ik moet aanvragen. Lang heb ik gewacht met het invullen van de formulieren voordat ik uiteindelijk het pakket heb ingeleverd. Je besluit om iets te gaan doen en dan hangt het van stapels papieren die je invult af of dat de droom die je nu voor ogen hebt door kan gaan. Door die druk die ik zelf op de formulieren heb gelegd heb ik er lang tegen aan gehikt maar op 31 mei is het dan zo ver ik heb alles ingestuurd en heb een mailtje terug gehad dat het er prima uitziet en mag 7 juni op interview komen in Venray. Weer een stapje dichterbij.

Het is zover na een heerlijke vakantie in Bulgarije een slopende reis terug naar Nederland zit ik s’ middags alweer in de auto onderweg naar Venray. Eerst moet je een psychologische test maken waarin ongeveer 100 vragen staan maar als je goed kijkt is meer dan de helft van de vragen hetzelfde. Hierna worden een aantal belangrijke dingen besproken om vervolgens in het Engels de laatste dingen te bespreken. Na ongeveer 1,5 uur binnen te zijn geweest krijg ik te horen dat het allemaal prima is en dat mijn file naar hun partner organisatie in Amerika gaat.

Nu is het alleen nog maar wachten!